Een mooie ervaring...

Een tocht met hindernissen…


In de jaren vijftig van de vorige eeuw zijn een zus van mij en haar man geëmigreerd naar het mooie Luxemburg, na eerst een boerderij in het Noord-Limburgse Tegelen gerund te hebben. In het eerste jaar van hun verblijf aldaar, heb ik na ampel overleg met twee vrienden het voornemen gemaakt, mijn familie in het Zuid-Luxemburgse Mondercange (Monnerich) eens te bezoeken.

Attentie: “Per fiets”.

Iedereen weet dat de fietsen uit die tijd geen juweeltjes waren, maar tamelijk ouderwetse, maar wél degelijke karretjes! Wij hadden gedacht, om voor de geplande vakantieweek wat tijd uit te sparen, niet ’s morgens, maar ’s avonds te vertrekken. Bij aankomst konden we dan een uurtje slapen en we hadden nog een hele dag vóór ons…

Zo gezegd, zo gedaan. Om zeven uur in de avond van een mooie dag in Augustus, werd gestart voor een etappe van ca 210 km. Aanvankelijk met goede moed. Echter na ongeveer zestig km afgelegd te hebben, zonk mij plotseling de moed in de schoenen en wilde ik niet meer verder. Ik ging in de berm liggen en door aanmoedigingen van mijn vrienden, heb ik het karretje weer bestegen.

Dit was in de buurt van Aywaille.

Lekker zomerweertje…maar het was toch tegenvallend, want al is het ook Augustus, in de  nacht kan het behoorlijk koud zijn. Bij het aanbreken van de dag zijn we in een park nabij Echternach aangekomen en hebben daar enige tijd gerust, om weer wat energie op te doen voor de rest van onze “tocht voor onervaren wielrijders”.       


Na deze rustpauze zijn we begonnen aan het laatste stuk van deze loodzware etappe. Tegen 11.00 uur zijn we aangekomen bij onze familie. Na begroeting en versterken van de inwendige mens, hebben we getracht om wat te slapen. Dit was echter bijna onmogelijk. Door de lange fietstocht waren onze billen in een ongewende situatie. Ze hadden wat tijd nodig om te herstellen van het schuren en schuiven over het zadel.

Al met al is dit fietstochtje achteraf beschouwd toch een fijne vakantieweek geworden.
Echter voor de terugtocht naar ons mooie Limburg hadden we besloten de afstand af te leggen in twee etappes, zodat we in Vielsalm een kamer hebben opgezocht en de dag erna weer op de fiets zijn gestapt.

Een klein rustpauze

                                          Ook de kleintjes,  "Finy"en "Jo" mogen even op de fiets...

Altijd hebben we met tevredenheid teruggekeken op deze eerste zware fiets-etappe!

Jacques.  

Een oud verhaal...

Kerstverhaal…

Een stukje vergeelde krant van ruim een halve eeuw geleden, herinnerde mij aan een kort Kerstverhaal, dat ik toen verzonnen had en waarvan de tekst was opgenomen in een Valkenburgs weekblad. Misschien is dit verhaal niet meer van deze tijd, maar toch wilde ik mijn verhaal nog eens laten herleven.
Het is een belevenis van gewone mensen, van vrede en vergeven…
De titel van het Kerstverhaal is:

             

Aan een eenzame landweg stond een huisje, klein en armoedig, bewoond door een arme moeder met twee kinderen, Ansje en Richard. Vader, een nogal drankzuchtige en opvliegende man, was een half jaar geleden, na een kleine ruzie, in dronken toestand van huis weggelopen.

Sedertdien hadden ze niets meer van hem gehoord. Wanneer zou hij terugkomen? Altijd dezelfde vraag. Niemand echter, die hier antwoord op kon geven. Het oude klokje op de schoorsteen sloeg acht uur. Moeder legde het breiwerk, het enige middel, waarmee ze wat geld verdiende, terzijde. De kinderen bladerden in een oud versleten prentenboek. Wat zou hun toekomst zijn, als vader niet terugkeerde?

Toen ze gedrieën een kopje thee gedronken hadden, knielden ze samen voor het kleine kruisbeeld om te bidden voor hun arme, ongelukkige vader. Het tikken van het klokje smolt samen met het prevelen van hun gebed:

“Onze Lieve Heertje, zegen ons en voorál onze arme vader, opdat hij spoedig moge terugkeren en bij ons blijven. Wees Gegroet Maria….”.

Iedere avond dezelfde woorden. Zou de goede God éénmaal hun gebed verhoren? Ansje en Richard werden naar bed gebracht. Toen moeder terugkeerde van hun slaapkamertje, was alles weer stil.

Buiten nam de wind toe. Er was sneeuw op komst. Over enkele dagen zou het Kerstmis zijn…
Toen moeder hieraan dacht, werden haar ogen vochtig. De eerste keer Kerstmis zonder haar man, zonder vader. Vurig verlangden ze naar het mooiste geschenk van het Kerstkindje, dat voor hen bestond, datgene, waarvoor ze iedere avond zo vol vertrouwen baden. Het klokje sloeg negen…tien uur…
Het tikken van de naalden hield op, en toen begaf ook moeder zich ter ruste.

Vijfentwintig december brak aan…. Een kleine kerststal werd van zolder gehaald en ze versierden het geheel zo goed als ze konden. Een bijna opgebrande kaars werd ervóór geplaatst. Zachte sneeuwvlokjes dwarrelden voor het raam. Moeder tuurde naar buiten. Haar blik gleed langs de weg, die naar het dorp leidde. De sneeuwvlokjes waren net engeltjes, die schenen te zingen:

“Vrede op aarde …”.

Het slaan van het klokje deed haar opschrikken uit haar gepeins. Langzaam kroop de tijd voorbij en het werd avond. Zij nam een boek en las de kinderen een kerstverhaaltje voor, met bevende stem, zich steeds herinnerend de avond, dat vader vloekend verdween. Toen knielden ze neer , zoals iedere avond, en baden.

Midden in hun gebed werden ze opgeschrikt door een ongewoon geluid.
Een vogel buiten, die naar voedsel zocht…? Doch neen, het geluid werd sterker. Het leek wel of er iemand om het huisje liep. Angstig grepen de kinderen moeders schort. Plotseling hoorden ze een zacht  tikken op de deur. Op moeders wangen rolde een traan….

Zou het waar zijn…? Met trage stappen liep ze naar de deur, de kinderen achter haar aan. Met bevende handen verwijderde ze de grendel en trok de deur zachtjes open. In het schamele licht van de lamp stond een man, vermagerd, met ruige baard en terneergeslagen ogen. Plots barstte hij in snikken uit.

Het enige antwoord was een drievoudig : “Vader!”. 
        

J.R. (Hubke)

N.B. Zie onder Gedichten Kerstmis: "Thuiskomst" (nr.03)!

Boekenleggers

Het maken van boekenleggers.

Naast het maken van kaarten heb ik ook veel boekenleggers gemaakt.


Na het aanbrengen van de tekst en/of beeldmateriaal, wordt de boekenlegger geseald; daarna wordt hij op de juiste maat gesneden.

Enkele  

                                                                 voorbeelden 

zijn hier

afgebeeld

Kaarten

Het maken van allerlei kaarten.

De allereerste kaarten die ik heb gemaakt:

1. De enkelvoudig gevouwen (dubbele) kaart.

    A en B kan men van beide kanten        

    bedrukken of beschrijven.

    Het formaat is: 17 x 11,5 cm                       

Daarna ben ik begonnen aan de dubbel-gevouwen driedelige kaart. 

Deze kaart kan als volgt worden bedrukt of beschreven worden: 

De A-zijde voor de hoofdtekst.

De B-zijde voor een prent
De C-zijde voor een gedicht of korte tekst

Opengevouwen formaat: 34 x 11,5 cm



                                                Enkele voorbeelden van tekst en prenten:

                                         De gemaakte kaarten worden gebruikt als Felicitatie-                                                            of Condoleance-kaarten.

                                        Dit is weer eens iets anders dan de standaard-kaarten
                                                    die normaal in de winkel te koop zijn.

Profiel



Hubke



De naam van deze blogger is Jacques.
"Hubke" is zijn schrijversnaam, afgeleid
van zijn eerste voornaam Hubertus.